จดหมายถึงคุณ… ขี้น้อยใจ

ฉันกำลังเดินอยู่…. คิดว่าจะก้าวไปทางนี้นะ

บางเสียงตะโกนห้าม

บางสายตา มองดูด้วยความขัดอกขัดใจ

บางแขนกำลังแตะไหล่ฉันเบาๆ

ฉันไม่เข้าใจ …ไม่ได้เรียกร้องให้ภาคภูมิใจกับบางอย่างที่ฉันอยากลอง อยากสัมผัส อยากเดิน

บางครั้ง ฉันก็อยากถอยออกมาหลายๆก้าว มาอยู่ในมุมที่ใครๆไม่ต้องพยายามสื่อสารกับฉัน เพียงเพราะบางคนไม่เข้าใจ ไม่พยายามเข้าใจ

หลายๆครั้งที่พยายามทำในสิ่งที่คนอยากให้ทำ เพราะนั่นอาจเป็นการลบด้านความดื้อส่วนตัวไปบ้าง แต่มันก็เหมือนจะน้อยไป

คนเรา จะไม่ให้ไม่รู้อะไรบ้างเลยหรือ อย่างน้อยฉันก็รู้สึก ที่ไม่พยายามต่อปากต่อคำ ไม่อยากแสดงความคิดเห็น อย่างนี้เค้าเรียกน้อยใจไหม

ถ้าใช่…ฉันหวังไม่อยากให้มาเยือนใจดวงนี้บ่อย…