จบ อัลฟุรกอนศึกษา2551

จบแล้ว…จบแล้วหลอ !!

เดินไปเดินมาในรั้วอัลฟุรกอนอยู่4ปี ตั้ง4ปี แต่พอมาถึงวันนี้ 4ปีที่ผ่านมาเหมือนโกหกว่ามันคือ4ปีจริงๆ…ยิ่งพูดยิ่ง งง ง่ายๆว่าเวลามันเร็ว
โดยเฉพาะช่วงเวลาแห่งความสุข ไม่ผิดหรอกที่บอกว่าสุข มันสุขใจตั้งแต่ขึ้นปี4แล่วละ ถึงแม้คนแก่ๆเอ้ยรุ่นพี่ๆต่างแยกย้ายไปตามเส้นทางของพวกเค้า

ในขณะที่ก้าวเข้ามาอยู่ในคำว่าปี4 รู้สึกร่าเริงเป็นพิเศษ แบบว่าอะไรๆก็มักจะเป็นคำว่า "ครั้งสุดท้ายเสมอ"

ไม่รู้ไปได้ยาวิเศษขนานไหน ทำให้พวกเรารุ่น11ค่อนข้างจะเฮไหนเฮนั่น ไปไหนไม่เคยฉายเดี่ยว และพร้อมใจจะทำอะไรทั้งดีๆและ….ด้วยกันเสมอ
แบบว่าแค่มองตาปรับแผนกันหน่อยก็รู้เรื่องแล้วว่าจะทำไรกัน…(อิอิ)

เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น รวดเร็วปาน10ล้านแสง(มั่วไปเรื่อย) ทำให้กำหนดการจบที่เขียนไว้ข้างกระดานดำต้องเลื่อนเร็วกว่าปกติ
ด้วยดุอา+คำพูดพร่ำเช้าพร่ำเย็น เมื่อไหร่จะจบว้าาา เบื่อแล้วว คงทำให้ดุอาตอบรับ

หลังจากงาน รร3วัน(ขณะกำแพงรั้วยังไม่ตอก) คำประกาศสายฟ้าแลบของครูประจำชั้นอย่าง ครูนดาก็ลั่นวาจา ว่า

" ไม่มีmakeนะคะนักเรียน เมื่อเค้าเลื่อนสอบทุน(อียิปต์)เราก็ต้องเลื่อนสอบเร็วขึ้น"
พรรณความซวยก็มาบรรจบทุกผู้ทุกองค์ที่นั่งอยู่ภายในห้องปี4 ชั้น3ของโรงเรียน แทบจะเกิดการประท้วงกลายๆแต่ก็ทำได้แค่ตกใจ+โวยวายไม่มีเม้มกันเลยทีเดียว ถึงขนาดบางคนกลับพูดว่า" ถ้าสมมุติว่าพรุ่งนี้เราตื่นแล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นฝันละ"( แหมๆบ่งบอกนะคะว่าแอบหลับบ่อย)
เกิดอาการยอมรับความจริงกันไม่ได้เลยทีเดียว
ไม่พลันอาจารย์ใหญ่ของเราก็ย้ำปลอบใจพวกเราว่า "มันอาจจะเป็นเราะมะฮก็ได้นะพวกเธอ"

อารมณ์นั้นคงนึกไม่ออกละคะว่ามันจะเป็นความเมตตาตรงไหน รู้แต่ว่า ไม่มีหยุดอ่านหนังสืออาทิตย์หน้าสอบ และต้องเจอครูทุกวิชาเป็นคาบสุดท้าย
เพื่อประกาศ(ร้องทุกข์)ให้ครูทุกวิชาเร่งออกข้อสอบสำหรับปี4 ปีเดียว…

งานเข้าครั้งยิ่งใหญ่ ตายแล้วช้านกลับมาจากฮัจย์ยังไม่ได้เอาหนังสือวิชาที่เหลือมาแปลเลย โอ้้..นาทีนี้ละคงต้องทำเสียที ภายใยระยะเวลาไม่กี่วันวิชาต่างๆที่พอจะย่อสรุปได้ก็ถูกถ่ายซีล็อคเป็นชุดๆ ติวเข้มขึ้นหลายวิชา ขึ้นมัสยิดต้องพกหนังสือ ทุกนาทีของปี4 ต้องมีค่า!!

* อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามี รุ่น11(แอบยืมสโลแกนปาปริก้าหน่อย) มันเหมือนเจอเรื่องไม่คาดฝันมาเยอะๆ  เลยเป็นสาเหตุของอาการรั่วๆทุกผู้ทุกคน555
ขนาดพรุ่งนี้สอบก่อน3ทุ่มมันยังตั้งวงชาหน้าหอ กันได้หลายๆคืน เสียงนาฬิกาติ๊ดตบอก3ทุ่มตรงเป็นอันรู้กันว่าทุกคนต้องแยกย้ายอ่านหนังสือโดยปริยาย แล้วก็สับผงกกันอยู่หน้าโต๊ะ ไฮไล้มันทั้งหน้ายัง งงๆอยู่เลยว่าไอที่ท่องนะมันว่าไงมั่งวะ แบบว่าเบลอจัด
บางทีพรุ่งนี้จะสอบก็ยังมีบางคนเพิ่งมาแปล แหม่ไอพวกนี้มันขั้นเทพจริงๆ
  เป็นการสอบที่ไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านเลยไหม หรือต้องอยู่ต่อรอจนกว่าปีอื่นๆจะสอบเสร็จ แต่หลังจากที่พวกเราสอบแล้ว น้องๆมันเพิ่งจะหยุดอ่านหนังสือสอบเอง อีกตั้งสองอาทิตย์ จะเอารุ่น11ไปเก็บไว้ที่ไหนละคะครูขา ก็ไอพวกนี้มันส่งเสียงเบาได้ที่ไหน แล้ว..ครูขาจะหาว่าหนูไม่มีใจกับ รร ได้ไง
หนูออกจะรักจะตายย ไมไ่ด้ไม่อยากอยู่น๊า แต่สงสารน้อง ก็เข้าใจปี4ไม่อยู่ หนูอาจร่าเริง แต่จะร่าเริงได้แค่ไหนกันเชียวจะสอบแล้วนะคะ
วันอาทิตย์พวกเราเลยกลับบ้าานกันส่วนใหญ่

    บทเรียนต่างๆที่ผ่านมา ขอบใจพวกแกทุกคน ถึงแม้เมมโมรี่ในกล้องอาจจะเต็มแล้วเต็มอีก มีแค่2กล้องอาจจะไม่พอกับการบันทึกภาพพวกเรา
แต่เมมโมรี่ความทรงจำ ยังมีให้จดจำไำด้เสมอว่ะ

  ว่ามั้ย…หนังสือรุ่นปีนี้สุดยอดไปเลย ว่ามั้ย….เสื้อรุ่นพวกเรา มันได้วะ   ว่ามั้ย…ทริปใต้นี่สุดยอดจิงๆ

อัลฮัมดุลิ้ลลาฟีกุลลิฮาลวะอัซตักฟิรุ้ลลอฮฟีกุลลิซัม    …ตากล้องจำเป็น 11..